Litlle boy and girl sitting and playing clapping hands.

Αφιερωμένο σε κάθε πρώτο παιδί!

Στη δικιά μας οικογένεια είναι η Μπέλ. Ακόμα θυμάμαι το προσωπάκι της όταν άκουσε τα νέα της άφιξης του Βίκτωρ μας: γλυκά και αγνά συναισθήματα, όλο χαρά και υποσχέσεις να τον προσέχει για πάντα. Και το προσωπάκι της όταν τον είδε ξαφνικά με τα παιχνίδια της: το σόκ, τον φόβο και το θυμό ότι απο εδώ και πέρα θα έπρεπε να μοιραστεί το βασίλειο στοργής, αγάπης και προσοχής με κάποιον άλλο.

Δύο παιδιά, ίδιοι γονείς αλλά μία εντελώς διαφορετική εμπειρία για το καθένα λόγω της χρονικής διαφοράς άφιξής τους και θέσης τους στην οικογένεια.

Το πρώτο παιδί έρχεται να διδάξει τους γονείς για πρώτη φορά, προσγειώνεται λίγο πολύ στο κενό και στην απειρία των γονέων . Καλείται να ανοίξει το δρόμο. Το παράδειγμά του πρός μίμηση είναι οι γονείς, θέλει να μεγαλώσει γρήγορα να γίνει σαν αυτούς. Το δεύτερο παιδί εστιάζει την προσοχή του στο πρώτο, αυτό είναι το είδωλο του και η απόσταση να τα καταφέρει είναι πολύ μικρότερη και προσιτή. Το πρώτο θέλει να μάθει τα πάντα γρήγορα, έχει άπειρες ερωτήσεις,βιάζεται να κλείσει την απόσταση με τους ενήλικες. Ανυπόμονο. Θέλει να είναι σίγουρο ότι κάνει τα πάντα καλά. Χρειάζεται πιο πολλή επιβεβαίωση.

‘Μαμά, που πάμε;’

‘Μαμά, τι είναι ένας πλανήτης;’

‘Θα έρθει ο Γιαννάκης να παίξουμε;’

‘Τι είπε η δασκάλα;’

‘Μαμά, πότε θα φάμε;’

‘Μαμά, κλαίς; ..Γιατί θύμωσες;’

Το δεύτερο παιδί ακολουθεί, ακούει τις απαντήσεις που δίνονται στο πρώτο απο απόσταση, τις καταγράφει με ηρεμία.

Το πρώτο είναι και το πρώτο θύμα των αρνητικών συναισθημάτων και λαθών της μαμάς και του μπαμπά. Κάνει τα πάντα πρώτο, έτσι λοιπόν είναι και το πρώτο που μπαίνει τιμωρίες. Το δεύτερο προσέχει και μαθαίνει πώς να αποφεύγει συμπεριφορά που οδηγεί σε τιμωρία. Το πρώτο ακούει τόσα πιο πολλά ‘όχι’, μόνο και μόνο επειδή είναι πάντα ένα βήμα πιο μπροστά σε ηλικία. Το δεύτερο ακούει αυτά τα ‘όχι’ χωρίς το άμεσο συναισθηματικό κόστος της άρνησης, νιώθει πιό ασφαλές.

Το πρώτο παιδί είναι ο πρωτοπόρος. Παίρνει περισσότερα ρίσκα, αμφισβητεί πιο πολλές αποφάσεις, είναι πιό ασυμβίβαστο, προκαλεί πιό πολύ, διαπραγματεύεται πιό έντονα, αποκτά επιπλέον κουράγιο να ανιμετωπίζει κάθε μέρα άγνωστες για αυτό καταστάσεις. Μαθαίνει να συγχωρεί πρώτο.

Όπως κάθε παιδί, είναι και αυτό αγνό, τολμηρό, εξερευνητικό, δημιουργικό, γεμάτο δίψα για παραπάνω παιχνίδια, παραμύθια, χρόνο, κουβέντα, κομπλιμέντα, πληροφορίες, προσοχή, διασκέδαση, φίλους, χαρά, παραπάνω ζωή. Μαθαίνει όμως πρώτο ότι υπάρχουν όρια στα θέλω του και καλείται να τα αμφισβητήσει ή να τα δεχτεί. Χωρίς καμιά εμπειρία, γνώση ή μέτρο. Καμιά φορά νιώθει μόνο, πληγωμένο. Καμιά φορά ζηλεύει το δεύτερο γιατί θυμάται ότι έχασε το θρόνο στην αγγαλιά της μαμάς. Καμιά φορά νιώθει πιεσμένο επειδή πρέπει πάντα αυτό πρώτο να μάθει τους αριθμούς, τα γράμματα, τα τραγούδια, τους σωστούς τρόπους ενώ το δεύτερο μοιάζει να παίρνει το χρόνο του.

Το κάθε παιδί έχει το ρόλο του στην οικογένεια και ελπίζω και προσεύχομαι να λαμβάνω πάντα υπόψη μου τις ιδιαιτερότητες του καθενός. Σήμερα, σκεφτόμουν έντονα το πρώτο μου παιδί γιατί του τρέφω απεριόριστη ευγνωμοσύνη που με έκανε μητέρα και γέμισε την καρδιά μου με ανύποτη χαρά για πρώτη φορά.

Σ’ αγαπώ κούκλα μου και σε ευχαριστώ για το λαμπερό παιδάκι που είσαι και την υπομονή που δείχνεις μαζί μου κάθε μέρα.