red led display with time text isolated on white

Θα γινόμουν 9 χρονών. Οι συζητήσεις για το δώρο μου είχαν ξεκινήσει εβδομάδες πρίν. Ήταν όμως ξεκάθαρο τί τραβούσε η ψυχή μου: ένα ηλεκτρονικό ρολόι με ατσάλινο λουράκι. Μόλις είχαν κυκλοφορήσει. Δεν είχα κάν ρολόι χειρός ώς τότε, οπότε οι λέξεις ‘ρολόι’ ΚΑΙ ‘ ηλεκτρονικό’ στην ίδια πρόταση έστελναν δονήσεις στην μικρή καρδούλα μου.

‘Ετσι λοιπόν ξεκινήσαμε ένα απόγευμα με τον μπαμπάκα μου – τον πιό γλυκό και τρυφερό μπαμπά του κόσμου- βόλτα στα μαγαζιά με σκοπό να διαλέξω το ρολόι των γενεθλίων μου.

Πρώτο μαγαζί: διάλεξα το πιό όμορφο ρολόι, ηλεκτρονικό με ατσάλινο λουράκι. Η ώρα ήταν 18.23! Δεν χρειαζόταν να υπολογίζω με τους δείκτες, η ώρα ήταν ξεκάθαρη με νούμερα. Ο μπαμπάς πρότεινε να δούμε και άλλα μαγαζιά. Δεύτερο μαγαζί. Μέσα σε ένα λεπτό διάλεξα το ρολόι των ονείρων μου. Ηλεκτρονικό με ατσάλινο λουράκι. Μεγάλοι στρογγυλοί αριθμοί: 18.41. Ο μπαμπάς μου πρότεινε ένα άλλο ρολόι. Και αυτό τέλειο, κανένα πρόβλημα! Για κάποιο λόγο όμως που δεν είχα πολυκαταλάβει, βρεθήκαμε στο τρίτο, τέταρτο και πέμπτο μαγαζί. Παντού έβρησκα το ρολόι μου και παντού η τιμή ήταν πάνω κάτω η ίδια.

Τελικά φτάσαμε στο τελευταίο μαγαζί στην αόρατη λίστα στο μυαλό του μπαμπά. Νιώθω ναυτία, είμαι κουρασμένη και ο κύριος μας ενημερώνει ότι δεν έχει φέρει ηλεκτρονικά ρολόγια επειδή το κλασσικό αναλογικό παραμένει πάντα η πιο σωστή επιλογή. Τα ηλεκτρονικά χαλάνε εύκολα και είναι τόσο καινούρια στην αγορά, κανείς δεν ξέρει τι κρύβουν. ‘Δεν χρειάζομαι ρολόι’ σκέφτομαι, είμαι έτοιμη να καταρρεύσω, απογοητεύμενη και καταβεβλημένη. Μου δείχνουν ρολόγια, κουνάω το κεφάλι. ‘Καλό αυτό;’ με ρωτάει ο μπαμπάς. Νεύω καταφατικά. Αναλογικό ρολόι με κόκκινο λουράκι. Δεν με νοιάζει πιά. Έχω πεί τόσα ναί, τι σημασία έχει, μ’ακούει κανείς; Ακούω τον μπαμπά να λεέι: ‘Εντάξει της αρέσει, θα το πάρουμε ‘. Η τιμή ίδια με όλα τα προηγούμενα.

Δεν έχω λόγια να εκφραστώ. Φτάνω στο σπίτι σε παραζάλη. Βουρκωμένη βρίσκω το μαξιλάρι στο κρεβάτι μου και κλαίω με αναφυλητά. Η καρδιά μου σφικτή. Η μαμά βλέπει το ρολόι. Καταλαβαίνει αμέσως. Ο μπαμπάς αναρωτιέται, ‘…..την πήγα παντού, εκείνη το διάλεξε….’ Μου ζητάει συγγνώμη χωρίς να ξέρει τί πήγε στραβά.

Τρείς μέρες αργότερα έρχεται ο θείος μου με ένα ηλεκτρονικό ρολόι με ατσάλινο λουράκι. Πετάω στα σύννεφα αν και θα ήθελα να ήταν ο μπαμπάς μου αυτός που μου το χάρισε…

Είναι τα γενέθλια μου, 10 χρονών. Είμαι ξεκάθαρη για το δώρο που θέλω: Μπέζ κοντές μπότες με φερμουάρ. Ξεκινάμε με τον μπαμπά. Πρώτο μαγαζί. Βρίσκω τις μπότες των ονείρων μου, μπέζ, κοντές με φερμουάρ. Ο μπαμπάς με κοιτάει. Χαμογελάμε. Σε ένα λεπτό είναι στο ταμείο και πληρώνει. Η καρδιά μου είναι ελαφριά και τραγουδάει. Έχω φτερά και πετάω με τις καινούριες καταπληκτικές μπότες μου.