Κάθομαι στον καναπέ με τα μάτια κλειστά. Τα παιδιά κοιμούνται. Ο άντρας μου μου κρατάει το χέρι ενώ διαλογιζόμαστε. Μερικές μέρες πρίν, ακούσαμε ότι πάσχω απο καρκίνο. Απο εκείνη τη στιγμή διαλογιζόμαστε σε κάθε ευκαιρία; όταν τα τέστ αίματος και οι επισκέψεις σε γιατρούς τελειώνουν για τη μέρα. Αναπνέω βαθειά ωστε να αφήσω το οξυγόνο να δυεισδύσει σε κάθε κύτταρο του σώματος μου και να το θεραπεύσει. Οραματίζομαι.

Το σώμα μου είναι ουρανοξύστης, γεμάτο εχθρούς. Η αποστολή μου να τους πετάξω έξω. Προσλαμβάνω χιλιάδες αστυνομικούς να με βοηθήσουν, δυνατούς, καλόκαρδους, καλοεκπαιδευμένους, ακέραιους. ‘Εχουν ξεκινήσει απο τους επάνω ορόφους κυνηγώντας τους πάντες. Τους ζήτησα να αποφύγουν όπλα, δεν χρειάζεται περαιτέρω ζημιά, απλώς βγάλτε τους έξω. Ακούω τις σταθερές φωνές τους μέσα απο τα μεγάφωνα.

Όταν ένας όροφος είναι τσεκαρισμένος και καθαρός, προχωρούν προσεκτικά στον επόμενο βαδίζοντας σιγά σιγά και σταθερά προς τα κάτω. Οι εχθροί είναι πολλοί αλλά είναι τρομοκρατημένοι απο τη στιγμή που αποκαλύφθηκαν και χάνουν συνεχώς δυνάμεις.

Mιλάω στο τηλέφωνο στις 10.00 το πρωί με συνάδελφο προπονητή ζωής. Με υποστηρίζει και μου δίνει το χρόνο της να ξεκαθαρίσω την κατάσταση και να βρώ τρόπο να βγώ απο αυτήν. Της περιγράφω το όραμά μου. Με ρωτάει : ‘Γιατί αστυνομικούς; ‘Δεν έχω απάντηση. ‘Ποιόν άλλον;’ ‘Τι θα έλεγες για ξωτικά;’ ‘ Ξωτικά;’

Την ίδια νύχτα βλέπω ξωτικά. Είναι γλύκα. Μαγικά ραβδιά και σκόνη θαυμάτων παντού αντικαθιστούν τα μεγάφωνα και τα γκλόμπ. Με τις υπεράνθρωπες δυνάμεις τους και ευγενική φύση, γεμίζουν το σώμα μου με τις όμορφες μελωδίες τους και τα αθώα γελάκια τους καθησυχάζοντάς με. Ολη η διαδικασία είναι ανάλαφρη και άκοπη. Μου βγάζουν όλες τις ευχές μου αληθινές την μία μετά την άλλη. Ο ύπνος έρχεται εύκολα, τα ξωτικά μένουν στο προσκεφάλι μου και όταν έχω περάσει στο ασυνείδητο.

Τρώμε με τα παιδιά. Μια χρονιά πέρασε. Με απώλειες αλλά είμαι σε πλήρη ανάκτηση. Δύσκολη χρονιά. Τα ξωτικά πάντα μαζί μου, όμως. Τα παιδιά ατακτούλια παίζουν με το φαγητό. Πριν ανοίξω το στόμα μου να τα διορθώσω με κάτι, ένα ξωτικό με πορτοκαλί λουλουδάτο φόρεμα εμφανίζεται κάπου ανάμεσα στα μάτια μου. Καταλαβαίνω, όλα είναι πιο κατανοητά τώρα. Τα ξωτικά είχαν μεγάλη επιρροή στο σώμα μου, στο πνεύμα μου και πάνω απο όλα στο μυαλό μου και τις αντιλήψεις μου για τη ζωή. ‘Αλλαξα. Μου αρέσει η περίοδος που διανύω με τα ξωτικά μου. Παλιές στρατηγικές δώσαν χώρο σε καινούριες, πιο αποτελεσματικές και έμπιστες.

‘Είναι παιδιά, κουκλάκια παιδιά’ σκέφτομαι και παίρνω ένα μακρύ μακαρόνι και φτιάχνω ένα μουστάκι. Τα παιδιά χασκογελάνε και ένα ξωτικό μου κλείνει το μάτι ενώ πηγαίνει στη δουλειά του. Παράδεισος.